CUKRZYCA

Mam nadzieję, że informacje na tych stronach przybliżą Państwu fakty,

związane z rozpoznaniem oraz leczeniem cukrzycy i jej powikłań.

14 listopada obchodzony jest Światowy Dzień Walki z Cukrzycą.

Częstość występowania cukrzycy na świecie stale wzrasta.

W Polsce liczba osób z rozpoznaną cukrzycą przekracza 1,5 mln,

W 2025 roku będzie już chorować 3 mln!

Problem dotyczy głównie osób chorych na cukrzycę typu 2,

u których rozpoznanie jest często zbyt późne.

Uważa się, że jednemu przypadkowi ujawnionej cukrzycy

odpowiada jeden przypadek cukrzycy nie rozpoznanej,

co oznacza, że leczy się zaledwie połowę pacjentów,

a pozostali o swojej chorobie nie wiedzą.

Z chorobą wiążą się przewlekłe powikłania,

które u osób ze źle leczoną cukrzycą

prowadzą do ciężkiego inwalidztwa w postaci:

Niewydolności ruchowej, ślepoty,

Udarów mózgu, udarów i zawałów serca,

Amputacji kończyn dolnych.

W walce z cukrzycą najważniejsza jest świadomość chorego!

Choroba współczesnej cywilizacji Epidemia wciąż przed nami
W XXI wieku na całym świecie spodziewana jest epidemia cukrzycy.
W ciągu najbliższych 20 lat liczba chorych będzie wzrastała w coraz szybszym tempie.
Jeśli weźmie się pod uwagę, że cukrzyca jest chorobą,

która może spowodować uszkodzenie całego organizmu,

przewidywane tendencje nie napawają optymizmem.

Nikt nie jest w stanie policzyć wydatków związanych z leczeniem chorych na cukrzycę,

a głównie powikłań przez nią wywołanych.

Na czym polega cukrzyca?

Organizm chorego na cukrzycę nie jest zdolny

do wykorzystania cukru jako paliwa energetycznego.

Wskutek tego glukoza gromadzi się we krwi, gdzie narasta jej stężenie,

aż wreszcie nadmiar cukru przedostaje się do moczu,

który staje się bardzo zagęszczony,

wyciąga wodę z organizmu,

a pacjent oddaje dużo moczu i występuje u niego pragnienie.

W cukrzycy typu 1 istotą choroby jest brak wydzielania insuliny przez trzustkę,

wskutek czego pacjent musi być od początku leczony insuliną.
 

W przypadku cukrzycy typu 2,

która na początku przebiega bez żadnych większych dolegliwości,

wydzielanie insuliny przez trzustkę jest prawidłowe, a nawet podwyższone.
Rozpoznanie cukrzycy może nasuwać podwyższone stężenie cukru po posiłkach,

( powyżej 140 mg% ) 

lub 2 godziny po doustnym obciążeniu glukozą.

Mierz poziom cukru we krwi!

Cukrzyca typu 1
Cukrzyca typu 1 będąca wynikiem zniszczenia komórek beta w trzustce produkujących insulinę,

stanowi około 10 proc. wszystkich przypadków cukrzycy.

Jest to choroba wymagająca stałego podawania insuliny - leku niezbędnego do życia.

Liczba zachorowań na cukrzycę w ciągu roku na 100 tys. mieszkańców

różni się w poszczególnych regionach świata.

Krajem o najwyższej zapadalności jest Finlandia.

Najniższą liczbę stwierdza się w krajach azjatyckich.
 

Skąd się bierze cukrzyca?

Wiadomo, że podłożem rozwinięcia się cukrzycy typu 1 jest predyspozycja genetyczna,

a zatem zestaw genów otrzymywanych od rodziców.

Możliwość zachorowania na cukrzycę potomstwa jednego z rodziców

chorujących na cukrzycę jest wyższa niż w ogólnej populacji.

Jeżeli na cukrzycę choruje obydwoje rodziców - ryzyko to jeszcze wzrasta.

Jednak materiał genetyczny nie jest jedynym czynnikiem wiodącym do zachorowania.

Okazuje się bowiem, że zgodność występowania cukrzycy typu 1

w parach bliźniaczych wynosi zaledwie od 30 do 50%,

podczas gdy w cukrzycy typu 2 zgodność jest prawie stuprocentowa!

Dodatkowymi czynnikami wywierającymi wpływ na komórki beta trzustki

są wirusy i toksyczne substancje chemiczne.

Za istnieniem związku zachorowania na cukrzycę typu 1 z infekcjami wirusowymi,

przemawia sezonowe występowania zachorowań - głównie w miesiącach chłodnych.

Zauważono również zwiększenie liczby zachorowań po epidemiach zakażeń wirusowych.

Wśród czynników żywieniowych zwraca się szczególną uwagę

na sztuczne karmienia niemowląt,

a zatem stosowanie mleka krowiego lub jego preparatów.

Cukrzyca wciąż pozostaje zagadką

Nie do końca wiemy, jakie czynniki środowiskowe

są przyczyną rozwoju cukrzycy u osób z predyspozycją genetyczną.

Na całym świecie stale prowadzone są badania.

Nie można bowiem nadal wyjaśnić przyczyny istotnych różnic występowania cukrzycy

pomiędzy sąsiadującymi ze sobą krajami lub nawet regionami jednego kraju.

W Polsce od 1994 roku w niektórych województwach ( olsztyńskie )

rejestrowane są wszystkie nowe zachorowania

na cukrzycę typu 1 w grupie wiekowej 0-29 lat.

Niepokojący jest fakt stałego zwiększania się liczby chorych.

Liczba nowych zachorowań na 100 tys. mieszkańców w 1994 roku wynosiła 4,29

w 2002 roku wzrosła do 11,39.
 

Jak wykazują badania liczba zachorowań jest większa na terenach miejskich niż wiejskich.

Jak rozpoznać cukrzycę?

Jeżeli stwierdza się objawy hiperglikemii lub glukozurię,

należy oznaczyć stężenie glukozy w osoczu krwi żylnej w dowolnym czasie.
Jeżeli glikemia ta wynosi powyżej 200 mg/dl, można rozpoznać cukrzycę.

Jeżeli jest większa lub równa 100 mg/dl, należy oznaczyć glikemię na czczo.

Jeżeli glikemia na czczo wynosi powyżej 125 mg/dl (wynik powtarzalny),

można rozpoznać cukrzycę.

Jeżeli glikemia na czczo jest niższa niż 125 mg/dl, lecz wyższa niż 110 mg/dl,

należy wykonać doustny test obciążenia glukozą.

Jeżeli stężenie glukozy jest wyższe niż 90 mg/dl, ale nie przekracza 110 mg/dl,

należy rozważyć coroczne badania kontrolne w kierunku czynników ryzyka miażdżycy,

w tym oznaczanie glikemii.

Jeżeli po 2 godzinach testu glikemia przekracza 200 mg/dl,

rozpoznaje się cukrzycę.

Jeżeli glikemia mieści się w granicach 140-200 mg/dl, rozpoznaje się upośledzoną tolerancję glukozy.

Za cukrzycę uznaje się hiperglikemię objawową, potwierdzoną biochemicznie,

jak również hiperglikemię zagrażającą powstaniem uszkodzeń tętniczych i mikro-naczyniowych.

Wyróżnia się również upośledzoną tolerancję glukozy

oraz nieprawidłową glikemię na czczo (110-125 mg/dl).

U osób u których cukry na czczo są prawidłowe ważnym badaniem jest:

Krzywa Cukru!

Krzywą cukrową wykonuje się u osób,

u których cukry na czczo są prawidłowe,

tzn. niższe niż 110 mg%,

a u których cukrzycę możemy jedynie podejrzewać.

Badanie polega na dwu-krotnym oznaczeniu cukru we krwi,

na czczo i po 2 godziny od wypicia 75 g glukozy.
Cukrzycę rozpoznajemy w przypadku przekroczenia 200 mg%.

U osób, u których cukier mieści się w granicach od 140 do 200 mg%

rozpoznajemy stan zagrożenia cukrzycą.

dr hab. n. med. Elżbieta Bandurska-Stankiewicz,
Ordynator Oddziału Endokrynologii i Diabetologii

Szpitala Wojewódzkiego w Olsztynie

KONTAKT

www.garlicki.com

® All Rights Reserved
All Registered Trade Marks™ are property of their legal owners.
All content in this site is the property of GARLICKI™ HELP® and under the law protection.
Copying, spreading or broadcasting without my agreement and special permission is prohibited.
1989 - 2008

Aktualizacja
30.07.2008